ปัจจุบันสังคมมีการพัฒนามากยิ่งขึ้นจากอดีต ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงด้านต่างๆ มากมายในสังคมตามมา อาทิเช่น ด้านการศึกษา ด้านเศรษฐกิจ ด้านคมนาคม ด้านสิ่งแวดล้อมและการสาธารณสุข เป็นต้น แต่ยังมีอีกสังคมๆ หนึ่งที่ยังขาดการพัฒนาเหมือนสังคมทั่วไป คือ สังคมของประชาชนที่อยู่เขตชายแดน และโรงเรียนที่อยู่ในเขตชายแดน ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับให้ความรู้และพัฒนากลุ่มเยาวชน ที่จะเจริญเติบโตเป็นกำลังสำคัญและเป็นอนาคตของชุมชน สังคม และประเทศชาติ โดยเฉพาะโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดน บ้านท่าแสนคูณ อำเภอบุณฑริก จังหวัดอุบลราชธานี มีสภาพสิ่งแวดล้อมภายในพื้นที่เป็นป่าไม้ ยังขาดการจัดการทางด้านสิ่งแวดล้อมต่างๆ เช่น การจัดการขยะยังไม่มีการจัดเก็บรวบรวมขยะให้เป็นแหล่งจัดเก็บที่ถูกต้อง สภาพแหล่งน้ำใช้และห้องน้ำยังไม่ถูกต้องตามหลักสุขาภิบาล รวมทั้งสภาพห้องเรียนยังไม่มีการจัดการในเรื่องแสงสว่างให้เพียงพอกับการเรียนการสอน ตลอดจนสภาพแวดล้อมโดยรอบในโรงเรียนยังขาดการจัดการตามแบบประเมินสภาพโรงเรียนน่าอยู่ น่าเรียน เป็นต้น ซึ่งสภาพสิ่งแวดล้อมดังกล่าวหากไม่มีการจัดการและปรับปรุงอาจส่งผลทำให้เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ของเชื้อโรคก่อให้เกิดโรคและการเจ็บป่วยขึ้นได้ นอกจากนี้ปัญหาทางสุขภาพของนักเรียนในโรงเรียน ยังขาดความรู้และการดูแลสุขภาพเบื้องต้น ประกอบกับยังขาดแคลนสิ่งสาธารณูปโภคที่จำเป็นจะต้องใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็น เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม อุปกรณ์การเรียน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่จะเอื้ออำนวยให้เยาวชนในเขตชายแดนมีการศึกษาและมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ดังนั้น กลุ่มสิ่งแวดล้อม โดยคณาจารย์และนักศึกษาสาธารณสุขศาสตร์ สาขาวิชาวิทยาศาสตร์อนามัยสิ่งแวดล้อม วิทยาลัยแพทยศาสตร์และการสาธารณสุข มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี จึงได้จัดโครงการพัฒนาสิ่งแวดล้อมและสุขภาพในโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดน เพื่อให้ความรู้การพัฒนาสิ่งแวดล้อมและการจัดการสิ่งแวดล้อมให้ถูกต้องตามหลักสุขาภิบาลภายในโรงเรียน ตลอดจนการให้สุขศึกษาเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพเบื้องต้น รวมถึงบริจาคสิ่งสาธารณูปโภคที่จำเป็นต่อการศึกษาและชีวิตประจำวันเพื่อช่วยเหลือเยาวชนในเขตชายแดน เป็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตและความเป็นอยู่ของนักเรียนตำรวจตระเวนชายแดนให้ดีขึ้น