โรคไข้เลือดออกเป็นปัญหาสำคัญของประเทศ มีการระบาดไปทั่วทุกภาคของประเทศไทย สถานการณ์โรคไข้เลือดออก พ.ศ. 2552 มีรายงานอัตราป่วย 89.27 ต่อแสนประชากร และเสียชีวิต 50 ราย พ.ศ. 2553 มีรายงานอัตราป่วย 183.59 ต่อแสนประชากร และเสียชีวิต 139 ราย พ.ศ. 2554 มีรายงานอัตราป่วย 94.23 ต่อแสนประชากร และเสียชีวิต 56 ราย ในเขตพื้นที่จังหวัดอุบลราชธานี มีการแพร่ระบาดของโรคไข้เลือดออกมาก ซึ่งมีการกระจายตามพื้นที่ต่างๆ และประสบปัญหามาตลอด ทำให้จำนวนผู้ป่วยใน พ.ศ. 2552 มีรายงานอัตราป่วยโรคไข้เลือดออกทั้งสิ้น 39.45 ต่อแสนประชากร พ.ศ. 2553 มีรายงานอัตราป่วยโรคไข้เลือดออก 104.64 ต่อแสนประชากร และเสียชีวิต 3 ราย และ พ.ศ. 2554 มีรายงานอัตราป่วยโรคไข้เลือดออกทั้งสิ้น 53.22 ต่อแสนประชากร (สำนักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. 2552; 2553; 2554) กระทรวงสาธารณสุขยังต้องหาวิธีการควบคุมโรคไข้เลือดออก เพราะประเทศไทยยังมีผู้เสียชีวิตจากโรคนี้มาก ปัจจุบันโรคไข้เลือดออกมีวัคซีนสำหรับป้องกันแต่การนำมาใช้ยังมีข้อจำกัด ดังนั้นการป้องกันจึงมุ่งเน้นที่การควบคุมยุงพาหะและการป้องกันส่วนบุคคล เพื่อไม่ให้รับเชื้อจากยุงพาหะนั้น ตลอดจนการควบคุมยุงลายโดยเฉพาะในส่วนของการควบคุมแหล่งเพาะพันธุ์ อาทิ แหล่งน้ำขังภายในบ้าน เช่น ตุ่มขังน้ำภายในบ้าน จานรองขาตู้ แจกันดอกไม้ เป็นต้น และแหล่งน้ำขังภายนอกบ้าน เช่น ตุ่มขังน้ำภายนอกบ้าน จานรองกระถางต้นไม้ โพรงไม้ กะลา เป็นต้น ประกอบกับการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิโลกและน้ำฝนที่มีส่วนในการกระจายของยุงลายมากขึ้น โดยเฉพาะช่วงระยะเวลาการระบาดของโรคไข้เลือดออกนั้น ฤดูฝน จะมีความชื้นสูง เหมาะแก่การเพาะพันธุ์ของยุงลาย จึงส่งผลให้ประชากรยุงลายมากขึ้น ดังนั้นเพื่อเป็นการเข้าถึงประชาชนในการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกให้มีประสิทธิภาพและประโยชน์สูงสุดต่อประชาชน และชุมชน จึงได้จัดทำโครงการนี้ขึ้น