ในพื้นที่ของตำบลหนองกินเพล อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ได้มีการประกอบอาชีพทำอิฐมอญแดงที่ได้สร้างรายให้กับคนในพื้นที่ได้มีความเป็นอยู่ดีขึ้น ทำให้มีความมั่นคงในการประกอบอาชีพ ซึ่งพื้นที่ดังกล่าวองค์การบริหารส่วนตำบลหนองกินเพล อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี เป็นผู้ดูแลรับผิดชอบโดยในพื้นที่ตำบลหนองกินเพลมีทั้งสิ้น 9 หมู่บ้าน มีหมู่บ้านที่ประกอบอาชีพทำอิฐมอญแดงขายมากที่สุด 2 หมู่บ้านคือ หมู่ 2 และหมู่ 6 มีจำนวนโรงเผาอิฐมอญแดงประมาณทั้งสิ้นจำนวน 50 โรงเผา ซึ่งในแต่ละโรงมีพนักงานทำงานประมาณ 5-7 คน โดยขั้นตอนของการทำอิฐมอญนั้นจะมีความเสี่ยงในทุกขึ้นตอน ไม่ว่าจะเป็นขั้นตอนการรับดิน การปั้นอิฐด้วยเครื่อง การตากอิฐ และการเผาอิฐด้วยแกลบ โดยเฉพาะขั้นตอนการเผาอิฐด้วยแกลบที่ทำการเผาในที่โล่งส่งผลให้มีฝุ่นที่เป็นมลพิษทางอากาศเกิดฝุ่นฟุ้งกระจายและเกิดควันจากการเผาตลอดเวลา ปัจจุบันผู้ประกอบอาชีพกำลังเผชิญกับความเสี่ยงต่อสุขภาพอย่างไม่รู้ตัว ซึ่งจะได้รับความเสี่ยงต่อสุขภาพโดยตรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้โดยเฉพาะจากการรับสัมผัสฝุ่นที่เป็นมลสารทางอากาศจากการเผาอิฐมอญแดงอยู่เป็นประจำ ซึ่งจะก่อให้เกิดความเสี่ยงต่อสุขภาพคือเกิดโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ โดยจากข้อมูลรายงานสถิติสำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ พ.ศ. 2552 การจัดลำดับอัตราผู้ป่วยนอกตามกลุ่มสาเหตุการป่วย 10 กลุ่มแรก ทั้งประเทศและรายภาคไม่รวมกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2552 พบว่าโรคที่ติดลำดับ 1 ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คือมีอัตราการป่วยด้วยโรคระบบหายใจ 397.59 ต่อประชากร 1,000 คน (สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์, 2552) และสอดคล้องกับข้อมูลการสถิติการเจ็บป่วยของคนในพื้นที่ของโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลปากกุดหวาย พบว่า ในช่วงระยะเวลาตั้งแต่ปี 2555-2556 พบชาวบ้านเข้ารับการรักษาอาการหอบหืด (Asthma) จำนวน 351 คน และมีอาการป่วยด้วยโรคถุงลมโป่งพอง จำนวน 83 คน (โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลปากกุดหวาย, 2556) จากข้อมูลดังกล่าวหากผู้ประกอบอาชีพอิฐมอญแดงอยู่ในสภาวะที่มีฝุ่นมลสารทางอากาศตลอดทั้งปี อันเกิดจากการปล่อยออกของกระบวนการผลิตในขั้นตอนการเผาอิฐมอญโดยที่ผู้ปฏิบัติงานยังขาดความรู้ในเรื่องอนุภาคฝุ่นในการป้องกันตนเอง ไม่สวมอุปกรณ์ป้องกันเนื่องจากความไม่สะดวก ซึ่งในอนาคตอาจก่อให้เกิดปัญหาต่อระบบทางเดินหายใจอย่างแพร่หลายและหากบริเวณแหล่งกำเนิดมีปริมาณความเข้มข้นของฝุ่นละอองทางอากาศเกินมาตรฐานจะทำให้ผู้ปฏิบัติงานจากการประกอบอาชีพเผาอิฐมอญหรือประชาชนที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงได้รับความเสี่ยงต่อสุขภาพ โดยฝุ่นละอองรวม (Total Dust) และฝุ่นละอองขนาดเล็ก (Respirable Dust) จะมีผลต่อระบบหายใจก่อให้เกิดการระคายเคืองต่อทางเดินหายใจส่วนต้นทำให้หายใจไม่สะดวก ความเสี่ยงต่อตาที่อาจทำให้เกิดการระคายเคืองทัศนวิสัยในการมองเห็นลดลง กระทบต่อจิตใจก่อให้เกิดความรำคาญ ส่วนฝุ่นขนาดเล็กที่สามารถเข้าสู่ทางเดินหายใจส่วนปลายได้จะสามารถเข้าถึงทางเดินหายใจส่วนล่างและถุงลมปอดทำให้เกิดโรคระบบทางเดินหายใจและโรคปอดซึ่งหากได้รับติดต่อกันเป็นระยะเวลานานและมีปริมาณมาก อีกทั้งฝุ่นละอองจะสะสมอยู่ในเนื้อเยื่อปอดเกิดเป็นพังผืดหรือแผลเป็นทำให้การทำงานของปอดเสื่อมประสิทธิภาพลดลง หลอดลมอักเสบ มีอาการหอบหืด ถุงลมโป่งผอง และมีโอกาสติดโรคระบบทางเดินหายใจเนื่องจากการติดเชื้อมากขึ้น (สุจิรา ประสารพันธ์, 2545) จากสภาพปัญหาดังกล่าวทางคณะผู้ได้ตระหนักถึงผลกระทบของฝุ่นที่จะส่งผลต่อสุขภาพของผู้ประกอบอาชีพและประชาชนที่อยู่โดยรอบโรงงานอิฐมอญ จึงมีแนวคิดที่จะทำการศึกษาข้อมูลปริมาณฝุ่น เพื่อประเมินผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชนในพื้นที่ตำบลหนองกินเพล อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี หมู่ที่ 2 และหมู่ที่ 6 ที่มีจำนวนโรงเผาอิฐมอญแดงมากที่สุด เพื่อเป็นข้อมูลในการประเมินผลกระทบต่อสุขภาพและการเจ็บป่วยด้วยโรคทางเดินหายใจทั้งแบบเฉียบพลันและเรื้อรัง โดยจะเริ่มจากการกำหนดกลุ่มเสี่ยงต่อการเจ็บป้วย ได้แก่ เด็กเล็ก ผู้สูงอายุ ผู้ที่มีโรคประจำตัว ผู้ที่สูบบุหรี่ ข้อมูลที่ได้จากทุกขั้นตอนจะมีการส่งมอบให้กับชุมชนที่อยู่ในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อใช้ประกอบการวางแผนและป้องกันสุขภาพของประชาชนในพื้นที่ให้มีความยั่งยืนต่อไป