กล้วยไม้เป็นไม้ดอกไม้ประดับที่มีความสำคัญเป็นอันดับหนึ่งของประเทศไทย ทำรายได้จากการส่งออกสูงที่สุดในบรรดาไม้ดอกไม้ประดับด้วยกัน โดยในปี พ.ศ. 2556 มีมูลค่าการส่งออกสูงถึง 3,000 ล้านบาท (สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร, 2557) แนวโน้มการส่งออกกล้วยไม้มีแนวโน้มสูงขึ้นทุกปี ทำให้รัฐบาลเล็งเห็นความสำคัญของการส่งออกกล้วยไม้และกำหนดยุทธศาสตร์โดยมีเป้าหมายที่จะเพิ่มมูลค่าการส่งออกกล้วยไม้เป็น 100,000 ล้านบาท การส่งออกกล้วยไม้มีด้วยกันหลายรูปแบบ เช่น กล้วยไม้ตัดดอก ต้นพันธุ์กล้วยไม้ลูกผสม ต้นพันธุ์กล้วยไม้สายพันธุ์แท้ และพันธุ์กล้วยไม้ชนิดต่างๆในสภาพปลอดเชื้อ จากการที่จังหวัดอุบลราชธานีมีพื้นที่ติดชายแดนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวและราชอาณาจักรกัมพูชา โดยมีเทือกเขาบรรทัดและเทือกเขาพนมดงรักกั้นอาณาเขต ทำให้มีทรัพยากรป่าไม้และกล้วยไม้จำนวนมาก มีชาวบ้านจำนวนมากตามแนวชายแดนทำลายป่าและเก็บกล้วยไม้จากป่ามาขายและส่งออก ทำให้ทรัพยากรธรรมชาติต่างๆ หมดไป เพื่อเป็นการแก้ปัญหาการทำลายทรัพยากรธรรมชาติ สามารถอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ ลดการเก็บกล้วยไม้ป่าและขยายพันธุ์กล้วยไม้ได้เอง จึงควรมีการพัฒนาอาชีพและความเป็นอยู่ของชุมชน เพื่อเป็นการสร้างอาชีพและรายได้ให้แก่ชุมชน สอดคล้องกับนโยบายของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีที่ให้บริการวิชาการแก่ชุมชนเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตประชาชนให้ดีขึ้น จึงมีความเห็นว่าการถ่ายทอดเทคโนโลยีการขยายพันธุ์กล้วยไม้โดยการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อให้กับชุมชนตามแนวชายแดน น่าจะเป็นทางเลือกหนึ่งให้ชุมชนได้มีโอกาสในการเลือกเส้นทางประกอบอาชีพ หรือเป็นอาชีพเสริม โดยกล้วยไม้เป็นสินค้าที่มีความต้องการของตลาดทั้งในและต่างประเทศ เนื่องจากดอกมีสีสันสวยงามและมีความคงทน มีอายุการใช้งานนาน และมีความหลากหลายของสายพันธุ์ แต่การจำหน่ายกล้วยไม้ให้ถูกต้องตามกฎหมายต้องมีการขยายพันธุ์เพิ่มจำนวนโดยผู้ปลูกเลี้ยงมิใช่การเก็บจากป่า ด้วยเหตุนี้การเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อกล้วยไม้จึงมีความจำเป็นสำหรับชุมชนที่ต้องการผลิตกล้วยไม้จำนวนมาก เพียงพอต่อความต้องการของตลาดและจำหน่ายได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย