ผ้าทอพื้นบ้านถือว่าเป็นปัจจัยพื้นฐาน ในการตอบสนองความต้องการของมนุษย์ ด้านปัจจัยเครื่องนุ่มห่มเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่มีความหมายต่อชาติพันธุ์และมีคุณค่าความงาม ที่ได้รับการสืบทอด จากบรรพบุรุษมาหลายชั่วอายุคน และ พัฒนา กิติอาษา (2532 : 17) กล่าวว่า ผ้าชนิดต่างๆ นั้น มีคุณค่า ทางเศรษฐกิจและทางวัฒนธรรมในตัวเอง ดังนั้นในปัจจุบันจึงกลายมาเป็นสินค้าทำรายได้ ประกอบกับ รัฐบาลมีโครงการหนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ OTOP Product Champion (OPC) ในปี 2547 ส่งเสริม ให้มีการรวมกลุ่มสตรีทอผ้า เพื่อเป็นอาชีพเสริม ผลิตภัณฑ์ผ้าไหมมัดหมี่พื้นบ้านอีสานของจังหวัดอุบลราชธานี มีกลุ่มทอผ้า ที่สืบทอดผ้าทอเมืองอุบลฯ ที่สำคัญ ๒แห่งคือ บ้านหนองบ่อ อำเภอเมือง และ บ้านบอน อำเภอสำโรง ที่ต้องการพัฒนาทักษะการออกแบบลวดลายผ้ามัดหมี่ด้วยกราฟ เนื่องจากมีปัญหาความผิดพลาดในการผลิตผ้าที่ไม่ตรงกับความต้องการของลูกค้า และขาดสื่อ/วิธีการสื่อสารทางการตลาดว่าลวดลายผ้ามัดหมี่ที่จะออกแบบนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรก่อนการทอจริง จากปัญหาดังกล่าวมาข้างต้นนั้น จึงจำเป็นต้องมีฝึกอบรมการออกแบบลวดลายผ้ามัดหมี่ด้วยกราฟ เพื่อเพิ่มช่องทางการสื่อสารทางการตลาดด้วยการใช้กราฟลวดลายผ้ามัดหมี่ที่ออกแบบไว้ นำเสนอและจำหน่ายแก่ลูกค้าได้ ก่อนการทอจริง โดยให้ทายาทลูกหลานช่างทอผ้ามาร่วมโครงการเพื่อช่วยกันสืบทอดงานผ้าทอพื้นเมืองอีสาน