นับตั้งแต่ปี เมื่อปี พ.ศ. 2555 หลักสูตรภาษาจีนและการสื่อสาร คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ได้ศึกษาวิจัยเกี่ยวกับกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศจีนมาตลอด และมีผลผลิตทางวิชาการออกเผยแพร่อย่างต่อเนื่อง ได้แก่ ปี 2555 หนังสือเกี่ยวกับชนกลุ่มน้อยของประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน เรื่อง “สารานุกรมชนกลุ่มน้อยในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน” ปี 2556 นิทรรศการกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ปี 2557 งานวิจัยเรื่อง การศึกษาทางภาษาศาสตร์ แขนงจ้วง – ไต ในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ปี 2558 งานวิจัยเรื่อง การศึกษาทางภาษาศาสตร์ แขนงต้ง-สุ่ย ในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ปี 2558 งานทำนุ เรื่อง การจัดทำฐานข้อมูลทางภาษาเพื่อการศึกษาวิจัยทางภาษาศาสตร์ของกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศจีนตอนใต้ ผลจากการดำเนินงานที่ผ่านมาพบว่า ในประเทศจีนมีกลุ่มชาติพันธุ์ที่ได้รับการรับรองจากรัฐบาลจีนอย่างเป็นทางการ 56 กลุ่ม ในจำนวนนี้มีชนกลุ่มน้อยอยู่ 10 กลุ่มที่พูดภาษาที่เกี่ยวข้องกับตระกูลไท คือ 1.ชนกลุ่มน้อยเผ่าปู้อี 2.ชนกลุ่มน้อยเผ่าไต 3.ชนกลุ่มน้อยเผ่าจ้วง 4.ชนกลุ่มน้อยเผ่าต้ง 5.ชนกลุ่มน้อยเผ่ามู่หล่าว 6.ชนกลุ่มน้อยเผ่าเหมาหนาน 7.ชนกลุ่มน้อยเผ่าเหมาหนาน(หยางหวง) 8.ชนกลุ่มน้อยสุ่ย 9.ชนกลุ่มน้อยเผ่าหลี และ 10.ชนกลุ่มน้อยเผ่าเกอลาว ตามทรรศนะของนักวิชาการจีน ในหนังสือชื่อ “สังเขปภาษาต้ง - ไถ” (侗台语族概论Dònɡ Tái yǔzú Gàilùn) ของผู้เขียนชื่อ เหลียงหมิ่น และ จางจวินหรู (梁敏，张均如Liánɡ Mǐn，Zhānɡ Jūnrú: 1996) จัดภาษา “ไท” ไว้ในภาษาตระกูลจีน-ทิเบต (汉藏语系 Hàn Zànɡ yǔxì) โดยมีสาขาและแขนงย่อยคือ สาขาภาษาจ้วง-ต้ง มีแขนงภาษาจ้วง-ไต ต้ง-สุ่ย และหลี ข้อมูลสังเขปเกี่ยวกับชนเผ่าต่างๆ มีดังนี้ สาขาจ้วง – ต้ง แขนง จ้วง – ไต ปู้อี มีถิ่นฐานอยู่ที่มณฑลกุ้ยโจว ยูนนาน และเสฉวน เรียกตัวเองว่า /pu4ʔjui4/ มีจำนวนประชากร 2,971,460 คน ไต มีถิ่นฐานอยู่ตามบริเวณเขตร้อนที่ราบหุบเขาในมณฑลยูนนาน เรียกตัวเองว่า /tai2 / มีจำนวนประชากร 1,158,989 คน จ้วง มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกว่างซี มณฑลยูนนาน และมีส่วนน้อยกระจายอยู่ในบริเวณต่างๆของมณฑลกว่างตง หูหนาน กุ้ยโจว และเสฉวน เรียกตัวเองว่า /pou4 u6/ มีจำนวนประชากรทั้งสิ้นราว 16 ล้านคน แขนง ต้ง-สุ่ย ต้ง มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกุ้ยโจว หูหนาน และกว่างซี เรียกตัวเองว่า /kam1/ มีประชากรทั้งสิ้น 2,960,293 คน มู่หล่าว มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกว่างซี เรียกตัวเองว่า /mu6 lam1/ มีจำนวนประชากรทั้งสิ้น 207,352 คน เหมาหนาน มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกว่างซี เรียกตัวเองว่า /ai1 na:n6/ มีจำนวนประชากรรวมทั้งสิ้นราว 1 แสนคน สุ่ย มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกุ้ยโจว และมีส่วนน้อยที่กระจัดกระจายอยู่ในตำบลต่างๆของมณฑลกว่างซี เรียกตัวเองว่า /ai3 sui3/ มีจำนวนประชากรทั้งสิ้น 406,902 คน หยางหวง (เท็น) มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกุ้ยโจว เรียกตัวเองว่า /ai11 thən35/ มีจำนวนประชากรทั้งสิ้น 29,930 คน เนื่องจากมีจำนวนประชากรไม่มาก และอยู่ร่วมกันกับชาวเหมาหนาน เพื่อความเป็นระเบียบในการจัดการปกครอง ในปี ค.ศ. 1990 รัฐบาลมณฑลกุ้ยโจวจึงมีประกาศให้ชาวหยางหวง เป็นชนเผ่าเดียวกันกับชาวเหมาหนาน เรียกชื่อว่า “เหมาหนานหยางหวง” แต่ในประเด็นทางประวัติศาสตร์และภาษาศาสตร์ รวมทั้งตัวเจ้าของกลุ่มชาติพันธุ์เองก็มีข้อบ่งชี้ว่าชาวหยางหวงเป็นคนละกลุ่มกันกับชาวเหมาหนาน แขนง หลี หลี มีถิ่นฐานอยู่ตามเชิงเขา บริเวณตอนใต้ของมณฑลห่ายหนาน มีจำนวนประชากร 1,247,814 คน เรียกตัวเองว่า /ɬai1/ (แขนง เกอลาว ?) ภาษา เกอลาว มีถิ่นฐานอยู่ในมณฑลกุ้ยโจว เรียกตัวเองว่า /klau55/ มีจำนวนประชากรราว 2 หมื่นคน เนื่องจากมีระบบเสียงใกล้เคียงกับภาษาเหมียวและเหยา แต่ระบบไวยากรณ์ใกล้ชิดกับภาษาจ้วงและภาษาปู้อี ในขณะที่มีคำศัพท์ที่ใช้ร่วมกันกับภาษาในสาขาจ้วง-ต้ง ทั้งแขนงจ้วง–ไตและแขนงต้ง-สุ่ยจำนวนมาก ในขณะเดียวกันก็มีคำศัพท์ที่ใช้ร่วมกันกับภาษาในสาขาเหมียว-เหยาด้วย เพียงแต่ว่ามีปริมาณน้อยกว่า นักภาษาศาสตร์จีนจึงมีแนวโน้มเป็นที่แน่นอนว่าจัดไว้ในตระกูลจีน-ทิเบต เพียงแต่ยังเป็นข้อกังขาว่าจะจัดไว้ในสาขาเหมียว–เหยา หรือสาขาจ้วง–ต้ง และก็ยิ่งไปกว่านั้น หากจัดไว้ในสาขาจ้วง-ต้ง ควรจะจัดเข้าเป็นสมาชิกในแขนงใด หรือว่าจะแยกออกมาเป็นแขนงใหม่ต่างหาก ยังไม่เป็นที่แน่ชัด ในที่นี้จึงจะใส่เครื่องหมาย “?” ไว้ข้างท้ายชื่อแขนงเกอลาว จากการสำรวจข้อมูลในประเทศไทยจะเห็นว่าข้อมูลการศึกษาภาษาตระกูลไทในประเทศไทยทั้ง มีอยู่บ้างแล้ว ส่วนใหญ่เป็นงานด้านพจนานุกรม แต่ผลงานการพรรณนาภาษายังมีน้อยมาก เหตุที่เป็นเช่นนี้สาเหตุหลักมาจากผู้วิจัยไม่มีข้อมูลสนับสนุนเพียงพอในการศึกษา เนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้มีบรรพบุรุษและต้นตอภาษาอยู่ในประเทศจีน เอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวกับภาษาทั้งสามล้วนเขียนเป็นภาษาจีน ผู้วิจัยชาวไทยที่ไม่รู้ภาษาจีนไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลได้ การทำงานครั้งนี้ เป็นการจัดการความ โดยจะเก็บรวบรวมข้อมูลที่เป็นผลงานและทรรศนะของนักวิชาการจีน นำเสนอการวิเคราะห์ทางภาษาศาสตร์อย่างละเอียด ได้แก่ แนวคิดการจัดแบ่งตระกูลภาษา ระบบเสียง การสร้างคำ วงคำศัพท์ ระบบไวยากรณ์ ภาษาถิ่น และรายละเอียดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ การตั้งถิ่นฐาน ระบบเศรษฐกิจสังคม ขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ไทในประเทศสาธารณรับประชาชนจีน จัดพิมพ์เป็นหนังสือเพื่อเผยแพร่ และจัดแสดงในรูปแบบนิทรรศการทางภาษาและวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ไทในประเทศจีนสู่ประชาชน