พลวัตของการพัฒนาประเทศในรอบ 50 ปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่แผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบับที่ 1 พ.ศ. 2501 การมุ่งพัฒนาสู่ความเป็นอุตสาหกรรมและการบริการ ได้นำไปสู่ประเด็นปัญหาที่สำคัญสำหรับประชาชนทั่วไปทั้งผู้อยู่อาศัยในเมืองและในชนบท ปัญหาการยื้อแย่งที่ดินทำกินและที่อยู่อาศัยของผู้ที่อาศัยและทำมาหากินอยู่ในพื้นที่ของเมืองและชนบท อันเนื่องมาจากการพัฒนาที่ผ่านมา ทำให้ภาคเกษตรกรรมประสบปัญหามูลค่าผลผลิตทางการเกษตรมีมูลค่าต่ำ แม้ว่าประชากรมากกว่าร้อยละ 70 จะอยู่ในภาคการเกษตรแต่ผลผลิตมวลรวม (GDP) ไม่ถึงร้อยละ 10 (เครือข่ายวิชาการเพื่อการปฏิรูป,2013. ออนไลน์) ปัญหาการผลิตทำให้เกษตรกรบางส่วนขายที่ดินทำกินเพราะขาดทุนด้านการผลิตและภาวะหนี้สิน กลายเป็นคนไร้ที่ดินทำกินและที่อยู่อาศัย ต้องละทิ้งอาชีพเกษตรกรรมและมุ่งเข้าสู่การเป็นแรงงานในเมือง ขาดความมั่นคงด้านที่อยู่อาศัยและที่ดินทำกิน ขณะที่ปัญหาที่ดินในภาคชนบทที่เชื่อมโยงกับปัญหาที่ดินในเขตเมือง กระบวนการพัฒนาเมือง การสร้างโครงสร้างพื้นฐานในเขตเมือง ทำให้กลุ่มชนชั้นนำและกลุ่มทุนผู้มีทรัพยากรทางด้านเศรษฐกิจ สังคมและการเมืองที่เหนือกว่าเข้ายึดครองพื้นที่เมือง ด้วยการ ช่วงชิงโอกาสในการเข้าถึงทรัพยากรที่ดินทั้งที่เป็นที่ดินเอกชนและที่ดินสาธารณะของชุมชน ทั้งด้วยวิธีที่ถูกต้องตามกฎหมายและไม่ถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อการเก็งกำไรและเพื่อการประกอบกิจการเพื่อรองรับเมือง ขณะที่แรงงานจากชนบทที่อพยพเข้ามาเมืองก็มากระจุกตัวเป็นแรงงานในภาคเมืองโดยไม่มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินเพราะที่ดินมีราคาแพง ขณะที่การขยายตัวของหน่วยงานราชการเพื่อรองรับการให้บริการสาธารณะของเมือง ส่งผลต่อข้อพิพาทระหว่างหน่วยงานรัฐกับชุมชน ในการใช้ประโยชน์จากที่ดินของรัฐ จึงเกิดสภาพเมืองที่ขยายตัวอย่างไร้ทิศทาง แม้รัฐจะมีมาตรการควบคุมการใช้ที่ดินให้เป็นไปตามผังเมือง แต่พลังการเติบโตทางเศรษฐกิจที่กระจุกตัวในเมืองทำให้การวางผังเมืองไร้ผล ในปัจจุบันปัญหาของความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงและการใช้ประโยชน์จากที่ดินกลายเป็นปัญหาใหญ่ระดับชาติ ที่ดูเหมือนจะหาทางแก้ไขได้อย่างยากลำบาก ด้วยการมุ่งเน้นการพัฒนาทางด้านเศรษฐกิจที่ดินจึงกลายเป็นฐานปัจจัยการผลิตที่สำคัญ ขณะที่รัฐเองก็ส่งเสริมการส่งเสริมการผลิตด้านเกษตรกรรรม ด้วยสภาพปัญหาและความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงและการใช้ประโยชน์ที่ดิน ทำให้ชุมชนต้องตกเป็นเหยื่อของการพัฒนา รูปแบบการบริหารจัดการที่ดินจึงเป็นไปตามเงื่อนไขของแนวทางการพัฒนาประเทศ อิทธิพลนักการเมืองและและนายทุน ซึ่งทำให้ชุมชนต้องกลายเป็นผู้รับผลกระทบถูกขับไล่จากพื้นที่และการใช้ประโยชน์ไม่ได้ตอบสนองต่อความต้องการของชุมชน ศูนย์กลางของการออกแบบการจัดการที่ดินจึงอยู่ที่รัฐส่วนกลางและอิทธิพลของทุนมากกว่าชุมชน แม้ว่ารัฐจะพยายามหาแนวทางแก้ไขปัญหาการยื้อแย่งและการเหลื่อมล้ำในการถือครองและเข้าถึงที่ดิน แต่แนวทางที่กำหนดจากรัฐเองก็ไม่ได้แก้ปัญหาได้อย่างยั่งยืน การขาดการบริหารจัดการอย่างบูรณาการและขาดการมีส่วนร่วมของชุมชนจึงเป็นเงื่อนไขสำคัญที่สามารถตอบโจทย์ได้ว่าทำไมการแก้ปัญหาการจัดการที่ดินของรัฐจึงไม่สามารถแก้ปัญหาได้อย่างยั่งยืน จังหวัดอุบลราชธานี เป็นอีกพื้นที่ที่ตกอยู่ในกระแสของความบิดเบี้ยวของการใช้ประโยชน์ของที่ดินสำหรับการพัฒนา ในช่วงระยะเวลานับตั้งแต่แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 4 (พ.ศ. 2520 – 2524) การมุ่งเน้นการเพิ่มการลงทุนหลังจากการก้าวเข้าสู่ยุคประชาธิปไตย แนวทางการพัฒนาที่ถูกกำหนดไว้คือ กระจายความเจริญไปจากกรุงเทพมหานคร โดยการพัฒนาหัวเมืองหลักขึ้นในส่วนภูมิภาค มีการเร่งรัดการจัดทำแผนการใช้ที่ดินบริเวณรอบเมือง จัดทำผังเมืองรวมและผังเมืองเฉพาะ มีการสร้างโครงสร้างขั้นพื้นฐานของพื้นที่เมือง (แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 4 2520 – 2524, 2558. ออนไลน์ ) ปัจจุบันพื้นที่ตำบลแจระแม นับเป็นพื้นที่หนึ่งที่ได้ประสบกับปัญหาของการบริหารจัดการที่ดิน ที่ดินในพื้นที่ดังกล่าวต้องถูกยื้อแย่งทั้งจากทุนและหน่วยงานราชการสำหรับการสร้างสถานประกอบการ โครงสร้างพื้นฐานและแหล่งราชการ ชุมชนถูกขับไล่ทั้งโดยยินยอมและไม่ยินยอม เพื่อเป็นพื้นที่รองรับ ปัญหาการออกแบบผังเมืองและการประกาศใช้ผังเมืองที่ประชาชนไม่มีส่วนร่วมยิ่งซ้ำเติมปัญหาการบริหารจัดการที่ดินที่ส่งผลกระทบต่อชุมชนทั้งในภาคเมืองและภาคชนบทมากยิ่งขึ้น ดังนั้น การส่งเสริมให้ชุมชนท้องถิ่นได้รับความรู้เกี่ยวกับการบริหารจัดการที่ดินจึงเป็นแนวทางสำคัญที่จะช่วยวางรากฐานความเข้าใจเกี่ยวกับสิทธิของประชาชนในการใช้และเข้าถึงทรัพยากรที่ดิน ขณะที่การสร้างกลไกอย่างเช่นเครือข่ายบริหารจัดการที่ดินในชุมชน เป็นอีกเงื่อนไขหนึ่งที่จะช่วยให้เกิดการบริหารจัดการอย่างบูรณาการและยั่งยืนเกิดขึ้นได้ เป้าหมายสุดท้ายในการส่งเสริมการบริการวิชาการในครั้งนี้คือ การก่อให้เกิดรูปแบบและแนวทางการบริหารจัดการที่ดินที่อาศัยชุมชนเป็นศูนย์กลางได้