สังคมไทยเป็นสังคมที่มีความหลากหลายทางภาษาและวัฒนธรรมโดยมีกลุ่มชาติพันธุ์อยู่ร่วมกันเป็นจำนวนมาก เช่น กลุ่มชาติพันธุ์ลาว เขมร เวียดนาม จีน เป็นต้นในท่ามกลางกระแสโลกาภิวัตน์ มีการสื่อสารปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันมากยิ่งขึ้นทั้งในระดับชุมชน สังคม ประเทศ และในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง ยิ่งในปัจจุบันและต่างถูกขับเคลื่อนด้วยระบบเศรษฐกิจ การเมือง และวัฒนธรรมที่ผสมผสานเข้าด้วยกัน มีการรับ ปรับ และเปลี่ยนไปตามบริบทของแต่ละสังคม ทำให้สังคมมีความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น นักวิชาการด้านภาษาและวัฒนธรรมจึงมิอาจหยุดนิ่งได้ ต่างศึกษาวิจัยและทำความเข้าใจมิติของการปรับเปลี่ยนดังกล่าวอยู่ตลอด หากแต่พื้นที่ในการนำเสนอบทความทางวิชาการในการจัดประชุมวิชาการ ทางด้านภาษาและวัฒนธรรมค่อนข้างมีอยู่จำกัด และสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียง เช่น จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล เป็นต้นมักจัดการประชุมในกรุงเทพมหานคร นอกจากนี้ศาสตร์ด้านภาษาและวัฒนธรรมมักจะถูกผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของการประชุมวิชาการต่าง ๆ เช่น การประชุมเวทีวิจัยมนุษยศาสตร์ การประชุมวิชาการด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ การประชุมวิชาการด้านมานุษยวิทยาและสังคมวิทยา เป็นต้น ตามที่สาขาวิชาภาษาและวรรณคดีตะวันออก คณะศิลปศาสตร์ ซึ่งเปิดหลักสูตรด้านภาษาและวัฒนธรรมไทย จีน เวียดนาม ญี่ปุ่น ลาว และเขมร ได้จัดโครงการภาษาและวัฒนธรรมตะวันออก ครั้งที่ 1 แล้วนั้น พิจารณาเห็นว่าการจัดกิจกรรมทางวิชาการลักษณะดังกล่าวอย่างต่อเนื่อง โดยการเปิดพื้นที่ให้แก่นักวิชาการ นักวิจัย และนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาได้มีโอกาสนำเสนอบทความทางวิชาการ มีการสัมมนาแลกเปลี่ยนความรู้กับผู้ทรงคุณวุฒิเป็นสิ่งสำคัญที่จะกระตุ้นให้มีการผลิตผลงานทางวิชาการที่มีคุณภาพมากยิ่งขึ้น ดังนั้นจึงควรจัดให้มีโครงการประชุมวิชาการระดับนานาชาติ ?ภาษาและวัฒนธรรมตะวันออก ครั้งที่ ๒? โดยครอบคลุมเนื้อหาทางด้านภาษาศาสตร์ วรรณกรรมทั้งที่เป็นวรรณกรรมไทยและวรรณกรรมท้องถิ่น คติชนวิทยาเช่นประเพณีพิธีกรรม ตำนานและเรื่องเล่า การสอนภาษาทั้งในฐานะเป็นภาษาแม่และเป็นภาษาที่สอง รวมทั้งการศึกษาจากจารึกและเอกสารโบราณ ผลของการจัดการประชุมวิชาการดังกล่าว นอกจากจะสอดคล้องกับยุทธศาสตร์และพันธกิจของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีคือคือผลิตบัณฑิตเพื่อรับใช้สังคม ทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติ ให้บริการวิชาการแก่สังคม และสิ่งสำคัญคือการศึกษาวิจัย วิเคราะห์ และสังเคราะห์สร้างองค์ความรู้เพื่อเป็นสติปัญญาให้แก่สังคมด้วยแล้ว ถือเป็นการสร้างชื่อเสียงให้แก่มหาวิทยาลัยอีกด้วย นอกจากนี้ยังถือเป็นการสร้างเครือข่ายทางวิชาการกับสถาบันการศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คือ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม มหาวิทยาลัยขอนแก่น และสถาบันการศึกษาในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง อีกทั้งน่าจะช่วยทำให้เราเข้าใจภาษาและวัฒนธรรมของตนเองและประเทศเพื่อนบ้าน อันจะส่งผลต่อการสร้างความเข้าใจอันดีระหว่างประเทศอีกทางหนึ่งด้วยเช่นกัน