การท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมบริการที่สำคัญต่อการพัฒนาระบบเศรษฐกิจและสังคม และนำรายได้เข้าสู่ประเทศไทยจำนวนมาก ตลาดการท่องเที่ยวในปัจจุบันมีการแข่งขันอย่างรุนแรง ดังนั้น การวางแผนการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวโดยใช้อัตลักษณ์ของประเทศหรือท้องถิ่น ให้เป็นการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจะทำให้การท่องเที่ยวมีการเติบโตที่เหมาะสมจะนำไปสู่การพัฒนาการท่องเที่ยวได้อย่างยั่งยืน และการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างมีอัตลักษณ์จะมีบทบาทต่อการพัฒนาชุมชนเป็นอย่างมาก เนื่องจากแหล่งท่องเที่ยวและมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศไทยมีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวและได้มีการถ่ายทอดมรดกสืบเนื่องมาเป็นเวลานาน การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเป็นการเสริมสร้างเอกลักษณ์ของชุมชนเพื่อความภาคภูมิใจของคนในท้องถิ่น และยังเป็นเครื่องมือสำคัญในการสืบทอดวัฒนธรรมให้คงอยู่ต่อไปในชุมชน การจัดหาแนวทางการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมจึงเป็นเรื่องสำคัญ จะต้องมีการวางแผนและจัดการด้านให้คนในชุมชนมีส่วนรวม รวมถึงกิจกรรมต่างๆ ของคนในชุมชนเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เข้าชม และรัฐบาลได้ออกกฎหมายการกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่น ซึ่งเป็นแรงผลักดันให้องค์กรท้องถิ่นและหน่วยงานต่างๆ เริ่มหันมาให้ความสำคัญกับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน สร้างรายได้ให้กับชุมชนโดยใช้การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเป็นจุดขาย เพื่อนำไปสู่การพัฒนาเศรษฐกิจระดับท้องถิ่น ระดับภูมิภาค และระดับประเทศ การเสริมสร้างศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน เป็นแนวคิด ซึ่งจะนำไปสู่การรักษามรดกวัฒนธรรมเป็นประโยชน์ด้านองค์ความรู้และการให้คุณค่าแก่สังคมและการนำไปสู่การเติบโตทางเศรษฐกิจและการสร้างรายได้ให้กับชุมชนอย่างยั่งยืน แหล่งท่องเที่ยวหลายพื้นที่ในประเทศไทยมีศักยภาพที่อาจจะได้รับการพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืนได้ โดยเฉพาะภาคอีสานเป็นพื้นที่หนึ่งที่มีรูปแบบการพัฒนาเชิงพื้นที่แบบหลากหลาย โดยให้ชุมชนเมืองและชนบทร่วมมือกัน โดยวางเป้าหมายที่จะนำภาคอีสานไปสู่เศรษฐกิจบนฐานความรู้ ฐานความน่าอยู่ กล่าวคือ เมืองน่าอยู่ สะดวก ปลอดภัยมีสิ่งแวดล้อมที่ดี มีสถานศึกษาและสถานพยาบาลคุณภาพสูงแวดล้อมด้วยธรรมชาติ (กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ, 2556) และศิลปวัฒนธรรมที่งดงามสมบูรณ์ที่จะดึงดูดกิจกรรมการท่องเที่ยวและบริการสร้างงานที่ดีให้แก่ประชาชนและสร้างความรุ่งเรืองให้เศรษฐกิจภาคอีสานในภาพรวม (สำนักผังประเทศและผังภาค กรมโยธาธิการและผังเมือง, 2553) จังหวัดอุบลราชธานีถือว่าเป็นเมืองท่องเที่ยวหลัก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นศูนย์รวมของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่นักท่องเที่ยวให้ความสนใจและมีจำนวนนักท่องเที่ยวเดินทางมาท่องเที่ยวเพิ่มปริมาณมากขึ้นทุกวัน เพราะถือเป็นตัวเลือกให้กับนักท่องเที่ยวที่มีความศรัทธาในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม แต่นอกเหนือจากความศรัทธา ปัจจัยหลักที่นักท่องเที่ยวตัดสินใจเลือกที่จะเดินทางหรือกลับมาสักการะแหล่งวัฒนธรรมอีกครั้ง นั่นคือ ต้นทุนการเดินทาง และสภาพแวดล้อมของสถานที่ท่องเที่ยวนั้น ๆ มีศักยภาพด้านการท่องเที่ยวที่หลากหลายมากมาย หากชุมชนได้มีการพัฒนาศักยภาพด้านการท่องเที่ยวแบบที่พักสัมผัสวัฒนธรรมที่มีจุดเด่น และมีการพัฒนากำหนดเกณฑ์โดยการออกแบบรูปแบบการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของชุมชนให้เหมาะสมแล้ว จะทำให้โครงการเสริมสร้างศักยภาพด้านการท่องเที่ยวแบบที่พักสัมผัสวัฒนธรรม มีส่วนช่วยเสริมสร้างภูมิปัญญาท้องถิ่นให้ยั่งยืนอยู่คู่สังคมไทย ทั้งยังเป็นการอนุรักษ์ขนบธรรมเนียมประเพณีที่ดีงาม โดยใช้การท่องเที่ยวแบบที่พักสัมผัสวัฒนธรรมเป็นเครื่องมือในการเสริมสร้างมรดกวัฒนธรรมของไทยและสร้างรายได้ให้กับท้องถิ่น อีกด้วย มหาวิทยาลัยอุบลราชธานีเป็นสถานศึกษา ที่มีปรัชญาที่มุ่งเน้นการพัฒนาท้องถิ่น มีศูนย์บริการทางด้านวิชาการแก่ชุมชน และมีการทำความร่วมมือกับหน่วยงานภาครัฐ เอกชน และสถาบันการศึกษาต่างๆ เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ ในการพัฒนาศักยภาพของมหาวิทยาลัย ที่พร้อมจะให้ความรู้แก่ชุมชนและประชาชนทั่วไปรวมถึงชาวต่างประเทศ และเพื่อเป็นการให้ความรู้ในการเสริมสร้างศักยภาพด้านการท่องเที่ยวแบบที่พักสัมผัสวัฒนธรรมแก่ประชาชนของจังหวัดอุบลราชธานีและจังหวัดใกล้เคียง คณะบริหารศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี จึงได้จัดโครงการเสริมสร้างความรู้ให้ชุมชน ใน “โครงการเสริมสร้างศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน” ขึ้นมาในครั้ง