ในปัจจุบันประเทศไทยประสบปัญหาภัยแล้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งประชาชนส่วนใหญ่ยังคงมีอาชีพเกี่ยวกับเกษตรกรรมเป็นส่วนใหญ่ วิกฤตการณ์เกี่ยวกับน้ำเกิดเนื่องจากปัญหาการขาดแคลนน้ำเพื่ออุปโภคและบริโภค ปัจจุบันยังพบปัญหาที่ทำให้วิกฤตการณ์น้ำรุนแรงขึ้นอีกคือการมีน้ำเสียหรือมลพิษทางน้ำ ซึ่งถูกพบในหลายท้องที่ตามท้องถิ่นต่าง ๆ ทุกภาคของประเทศไทย ดังนั้นน้ำจึงเป็นทรัพยากรธรรมชาติของคนไทยที่ต้องมีการบริหารจัดการทั้งปริมาณและคุณภาพอย่างเป็นรูปธรรมทั้งในระยะสั้นและระยะยาว โดยทั้งหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่าย และชุมชนในลุ่มน้ำ ควรต้องร่วมกันทบทวนและปรับปรุงให้มีความเหมาะสมกับกาลปัจจุบัน เพื่อพัฒนาแหล่งน้ำและดูแลการใช้ประโยชน์อย่างมีประสิทธิภาพ ควบคู่ไปกับการอนุรักษ์และฟื้นฟูให้มีความยั่งยืน มีคุณภาพสิ่งแวดล้อมและการดำเนินชีวิตที่ดี ประชาชนมีน้ำใช้อย่างยั่งยืนและทั่วถึง แนวโน้มการเพิ่มขึ้นของประชากร ส่งผลให้มีความต้องการใช้น้ำในปริมาณมากขึ้น ทำให้หมู่บ้านและชุมชนจำนวนมากขุดเจาะบ่อน้ำบาดาลมาใช้ ซึ่งปัญหาคุณภาพน้ำบาดาลที่นำมาใช้ยังไม่มีการตรวจสอบอย่างทั่วถึง ดังนั้นการศึกษาคุณภาพน้ำบาดาลเพื่อการอุปโภคและบริโภคจึงเป็นสิ่งสำคัญ เพื่อลดความเสี่ยงในการเกิดโรคและนำข้อมูลที่ได้จากการวิเคราะห์คุณภาพน้ำบาดาลนี้เป็นจุดเริ่มต้นสำหรับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการหาแนวทางการแก้ไขและพัฒนากระบวนการเพื่อปรับปรุงคุณภาพน้ำบาดาลสำหรับการใช้งานของชุมชนต่อไป คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี จึงจะทำการสำรวจและทำความร่วมมือกับชุมชน เพื่อสำรวจการใช้น้ำบาดาลและวิเคราะห์คุณภาพน้ำบาดาลเบื้องต้น เพื่อเฝ้าระวังคุณภาพน้ำ และรวมถึงสร้างกระบวนการเรียนรู้อย่างมีส่วนร่วมของคนในชุมชนและนักเรียนเป็นผู้ดูแลรักษาและตรวจวิเคราะห์คุณภาพน้ำเบื้องต้น โดยจะนำผลการวิเคราะห์คุณภาพน้ำเป็นตัวนำไปสร้างความตระหนักและการเฝ้าระวังของชุมชนเป็นระยะๆ และต่อเนื่อง และเผยแพร่วิธีการตรวจสอบน้ำอย่างง่ายให้แก่คนในชุมชนและนักเรียน