ในปัจจุบันประเทศไทยกลายเป็นสังคมของผู้สูงอายุ(Aging society) จากสถิติของผู้สูงอายุที่มีอัตราเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากการสำรวจประชากรไทย พ.ศ.2557 ของสถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล(2557) พบว่ามีจำนวนผู้สูงอายุ ราว 10 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 15.3 ของประชากรทั้งหมด คาดการณ์ว่าอีก 20 ปีข้างหน้า ในพ.ศ. 2577 จะมีจำนวนผู้สูงอายุ ประมาณ 19 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 29 ของประชากรทั้งหมด เนื่องจากวัยสูงอายุเป็นวัยที่มีพัฒนาการในทางเสื่อมถอย ผลที่ตามมาจากภาวะสูงอายุ ได้แก่ปัญหาสุขภาพกายหรือการเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรัง ซึ่งเป็นภาวะที่ไม่สามารถฟื้นคืนสู่สภาพเดิมได้ ความเสื่อมจากโรคสะสมมากขึ้น ต้องอาศัยสิ่งแวดล้อมทั้งหมดของบุคคลเพื่อการดูแลประคับประคอง (Curtin & Lubkin, 1995 อ้างถึงใน สมจิต หนุเจริญกุล, 2546) นอกจากการเจ็บป่วยจากภาวะที่สูงอายุแล้ว ยังพบปัญหาที่สำคัญอีกด้านคือ ปัญหาสุขภาพจิต ซึ่งอาจจะเกิดจากปัญหาสุขภาพกายหรือ ปัญหาอื่นๆ เช่น การเปลี่ยนแปลงบทบาททางสังคม ปัญหาค่าใช้จ่าย ค่ารักษาพยาบาลเมื่อเจ็บป่วยผลจากการรักษา ความรู้สึกการเป็นภาระของบุตรหลาน และปัญหาการสูญเสียบุคคลใกล้ชิดอาจส่งผลให้ผู้สูงอายุไม่สามารถปรับตัวรับกับสถานการณ์ดังกล่าวได้ บางรายอาจมีอาการซึมเศร้า บางรายอาจมีความผิดปกติทางจิตเกิดขึ้นได้ (จุฑารัตน์ สถิรปัญญา และ วัลลภา คชภักดี,2551) คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี เห็นความสำคัญในปัญหาดังกล่าว และตระหนักถึงความสำคัญของการส่งเสริมสุขภาพจิตของผู้สูงอายุ สอดคล้องกับการดำเนินงานบริการวิชาการของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีในการให้บริการวิชาการแก่สังคมโดยมุ่งเน้นกลุ่มผู้สูงอายุ ดังนั้น ผู้รับผิดชอบโครงการจึงได้จัดโครงการใกล้ชิดใจวัยสูงอายุขึ้น โดยมุ่งหวังให้ผู้สูงอายุมีสุขภาพจิตที่ดีโดยการส่งเสริมให้ครอบครัวมีส่วนร่วม และกลุ่มผู้สูงอายุที่มีปัญหาสุขภาพจิตได้รับการช่วยเหลือ ประคับประคองจิตใจ มีการช่วยเหลือด้านจิตใจซึ่งกันและกัน โดยกิจกรรมโครงการนี้จัดให้มีการบูรณาการกับการเรียนการสอนในสาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวชสำหรับนักศึกษาพยาบาลศาสตร์ เพื่อให้นักศึกษามีความรู้ความเข้าใจในการดูแลสุขภาพจิตของผู้สูงอายุอีกด้วย