จากสภาพสังคมปัจจุบันมีการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ และเทคโนโลยีอย่างรวดเร็ว ทำให้วิถีชีวิตความเป็นอยู่เปลี่ยนตามสภาพจากเดิม ทำให้พฤติกรรมของแต่ละคนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ถูกต้อง เช่นพฤติกรรมการบริโภคอาหาร พฤติกรรมการดูแลสุขภาพตนเอง อันนำไปสู่ ระบบการทำงานต่างๆของร่างกายเริ่มจะเสื่อมโทรมลง และมีโอกาสที่จะเจ็บป่วยได้ง่ายมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคเรื้อรัง ได้แก่ โรคเบาหวานและโรคความดันโลหิตสูง ซึ่งจัดเป็นโรคเรื้อรังที่กำลังเป็นปัญหาสาธารณสุขทั่วโลก โดยพบว่าความชุกของผู้ป่วยเบาหวานในทุกกลุ่มอายุ ทั่วโลกเป็น 2.8% ในปี 2000 และเป็น 4.4% ในปี 2030 หรือคิดเป็น 171 ล้านคน ในปี 2000 และเพิ่มขึ้นเป็น 366 ล้านคน ในปี 2030 และพบว่ามีผู้ป่วยความดันโลหิตสูงทั่วโลกเป็น 26.4% ในปี 2000 (95% CI 26.0-26.8%) โดยมีจำนวน 972 ล้านคน ในประเทศพัฒนาแล้วและ 333 ล้านคน ในประเทศกำลังพัฒนา ซึ่งมีการประมาณการณ์จำนวนผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงที่จะเพิ่มเป็น 29.2% (95% CI 28.8-29.7%) หรือเป็น 1.56 พันล้านคนทั่วโลก ในปี 2025 จากข้อมูลจำนวนและอัตราป่วย-ตายจากโรคเบาหวานและโรคความดันโลหิตสูง ของสถิติของสำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ กระทรวงสาธารณสุข ปี พ.ศ.2540-2549 พบว่าอัตราป่วยต่อประชากร 100,000 คน ทั่วประเทศ ยกเว้นกรุงเทพมหานคร เพิ่มขึ้นจาก 148.7 เป็น 586.82 ในโรคเบาหวาน และเพิ่มขึ้นจาก 158.0 เป็น 659.57 ในโรคความดันโลหิตสูง และอัตราตายต่อประชากร 100,000 คน ทั่วประเทศ ยกเว้นกรุงเทพมหานคร เพิ่มขึ้นจาก 7.5 เป็น 12.0 ในโรคเบาหวาน และเพิ่มขึ้นจาก 3.4 เป็น 3.8 ในโรคความดันโลหิตสูง ทั้งนี้ พบว่าการเพิ่มขึ้นของจำนวนผู้ป่วยเบาหวานและความดันโลหิตสูงที่รวดเร็ว ประกอบกับภาวะโรคที่เกิดภาวะแทรกซ้อนตามมา ทำให้เกิดการเจ็บป่วยหรือการตาย ส่งผลกระทบทำให้เกิดความสูญเสียในด้านคุณภาพชีวิต สังคมและเศรษฐกิจ ดังนั้นจึงต้องให้ความสำคัญกับการป้องกัน, การตรวจวินิจฉัย, การรักษาและการควบคุมโรคเป็นอันดับแรก จากข้อมูลในประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา พบว่ามีประชากรที่มีโรคเรื้อรังต่างๆ มากกว่าร้อยละ 50 ที่ได้รับการดูแลรักษาต่ำกว่ามาตรฐาน ซึ่งหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้ผู้ป่วยเรื้อรังได้รับการดูแลต่ำกว่ามาตรฐานนั้น ได้แก่ ความไม่สอดรับของระบบบริการสุขภาพในปัจจุบันต่อการดูแลผู้ป่วยโรคเรื้อรัง ทำให้เกิดแนวคิดต้นแบบการดูแลโรคเรื้อรัง (Chronic Care Model) จะต้องประกอบด้วยองค์ประกอบที่จำเป็น 6 องค์ประกอบ คือ (1) ทรัพยากรและนโยบายของชุมชน (2) หน่วยงานบริการสุขภาพในพื้นที่ (3) การสนับสนุนการดูแลตนเอง (4) การออกแบบระบบการให้บริการ ที่ประกอบด้วย การค้นหาและการคัดกรองผู้ที่มีภาวะเสี่ยงตามเกณฑ์ที่กำหนด (5) ระบบการสนับสนุนการตัดสินใจ และ (6) ระบบข้อมูลทางคลินิก เพื่อให้การดูแลผู้ป่วยให้เป็นไปตามมาตรฐานการรักษา จากเหตุผลข้างต้น คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี เป็นมหาวิทยาลัยในพื้นที่จังหวัดอุบลราชธานี ที่มีความพร้อมทั้งทางด้านแหล่งข้อมูลและบุคลากรที่จะให้บริการวิชาการแก่ชุมชนและสังคม ได้เล็งเห็นถึงประโยชน์และความสำคัญของการพัฒนาศักยภาพชุมชนเพื่อการดูแลสุขภาพผู้ป่วยโรคเรื้อรัง จึงได้ริเริ่มโครงการพัฒนาศักยภาพชุมชนเพื่อการดูแลสุขภาพผู้ป่วยโรคเรื้อรัง ร่วมกับ รพ.สต.ในเครือข่ายโรงพยาบาลวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งได้เคยดำเนินงานโครงการนำร่องมาแล้วในปีงบประมาณ 2558 ซึ่งโครงการได้รับการสนุนงบประมาณจากงบบริการวิชาการ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ทั้งนี้โครงการพัฒนาศักยภาพชุมชนเพื่อการดูแลสุขภาพผู้ป่วยโรคเรื้อรังนี้ จะเป็นการบริบาลเภสัชกรรมด้วยการออกเยี่ยมบ้านในผู้ป่วยโรคเรื้อรังต่างๆ เช่น โรคเบาหวาน, โรคความดันโลหิตสูง โดยผลที่คาดว่าจะได้รับจากโครงการนี้ จะเป็นการเปิดบทบาทของเภสัชกรในการดูแลผู้ป่วยให้ได้รับความปลอดภัยและประโยชน์สูงสุดในการรักษาด้วยยา และพัฒนารูปแบบการให้บริการด้านการบริบาลทางเภสัชกรรมแก่ผู้ป่วยใน รพ.สต. ซึ่งจะสามารถเป็นแหล่งดูงานของโรงพยาบาลอื่น และเป็นแหล่งฝึกปฏิบัติงานวิชาชีพสำหรับนักศึกษาเภสัชศาสตร์และสาขาอื่นที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้เกิดความยั่งยืนได้