แนวโน้มและทิศทางของกระแสการเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมที่จะเห็นได้ในปี 2020 (Green Trend In 2020) หรือใน 7 ปีข้างหน้านับจากนี้ ผ่านมุมมองและการคาดการณ์ของ ผศ.ดร.สิงห์ อินทรชูโต มองว่า เนื่องจากปัจจุบัน ด้วยแนวความคิด กระบวนการและกฎหมายต่างๆ ทำให้เห็นว่าเริ่มมีอุตสาหกรรมต่างๆ ที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมหรือผู้ประกอบการที่เป็น “Green Industry” มากขึ้น และจะมีฉลากสิ่งแวดล้อมมากมายบนผลิตภัณฑ์เพื่อจะบอกว่าผลิตภัณฑ์นั้นๆ เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมหรือรักษ์โลกแค่ไหน นอกจากนี้ จะเห็น “การผลิตผลิตภัณฑ์” ที่ไม่ใช่การผลิตแบบ Mass Production แต่จะเป็น “Mass Customization” มากขึ้นเรื่อยๆ คือการผลิตแบบจำกัดปริมาณในแต่ละครั้งโดยสามารถผลิตซ้ำเรื่อยๆ ซึ่งไม่ใช่ Limited Edition สิ่งเหล่านี้จะส่งเสริมให้เกิด “แรงกระเพื่อม” ในสังคม คือการออกแบบที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมจะมีมากขึ้น เพราะสิ่งต่างๆ ที่ผลิตจากโรงงานเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมมากขึ้นอีกแนวโน้มหนึ่งคือ “Eco Fashion” จะเกิดขึ้นมาก จากปัจจุบันที่วงการแฟชั่นส่วนใหญ่ไม่ให้ความสนใจ มีเพียงบางส่วน เช่น ดาราฮอลลีวูดเริ่มนำเสนอเสื้อผ้าของตนเองว่าเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ด้วยการใช้เส้นใยออร์แกนิกในการทอ ใช้สีธรรมชาติในการย้อม หรือจะเห็นการออกแบบแฟชั่นที่หรูหรา เช่น H&M, Hermes หรือการให้ความสำคัญกับโรงงานบำบัดน้ำเสีย การทำธุรกิจแบบแฟร์เทรด เป็นต้น (สิงห์ อินทรชูโต, ASTVผู้จัดการออนไลน์: 2557) ในปี พ.ศ. 2529 บ้านผักกระยา ตำบลยางโยภาพ อำเภอม่วงสามสิบ จังหวัดอุบลราชธานี เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่มี เจ้าหน้าที่เข้ามาฝึกอบรมการทำดอกไม้ประดิษฐ์จากรังไหมและหัตถกรรม แต่ไม่มีตลาดรองรับจึงได้พัฒนาเป็นการทำหัถกรรมถักกระเป๋า-หมวกจากป่าน (ด้ายกระสอบ) แต่ความต้องการของตลาดยังไม่มาก จึงเปลี่ยนวัสดุเป็นด้าย สายร่ม และไหมพรม ต่อมาในปี 2537 จึงได้รับการสนับสนุนงบประมาณในการพัฒนาตำบลจากหน่วยงานภาครัฐโดยการสนับสนุนวัสดุ ได้แก่ ด้าย โดยจัดสรรให้สมาชิกยืมและส่งใช้คืนเป็นเงิน ในระยะเวลา 1 ปีหมุนเวียนกันจนถึงปัจจุบัน จากการลงพื้นที่ศึกษาเกี่ยวกับวัสดุและรูปแบบของผลิตภัณฑ์ที่ทางกลุ่มได้จัดทำขึ้นพบว่า มีการนำสีเคมีมาใช้ในการย้อม และรูปแบบของสินค้าเป็นรูปแบบที่เดิม ไม่มีความหลากหลาย และไม่ตรงตามความต้องการของตลาด มหาวิทยาลัยอุบลราชธานีให้ความสำคัญกับการบริการวิชาการเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุนและเศรษฐกิจฐานราก ซึ่งหนึ่งในแผนงานบริการวิชาการแก่ชุมชนของทางมหาวิทยาลัย ได้แก่ การสร้างมูลค่าและสร้างอาชีพจากศิลปวัฒนธรรมและหัตถกรรมชุมชน จากสถานการณ์ดังกล่าว จึงมองเห็นโอกาสและความท้าทายที่พัฒนาผลิตภัณฑ์หัตถกรรมเพื่อสิ่งแวดล้อมจากวัสดุธรรมชาติ เพื่อสร้างมูลค่าสินค้าให้แก่ชุมชนต่อไป