เห็ดเป็นพืชที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจที่ได้รับความนิยมและเป็นที่ต้องการของตลาดทั้งในและต่างประเทศ เนื่องจากมีรสชาติดี มีคุณค่าทางอาหารสูง โดยเฉพาะสารอาหารประเภทโปรตีน ซึ่งสามารถใช้ทดแทนโปรตีนจากเนื้อสัตว์ได้ นอกจากนี้ยังมีสรรพคุณเป็นยาป้องกันรักษาโรคได้หลายชนิด แต่เนื่องจากสภาพทางธรรมชาติที่เคยอุดมสมบูรณ์เหมาะต่อการเกิดและเจริญเติบโตของเห็ดป่าได้ลดลงอย่างรวดเร็วจึงส่งผลให้ปริมาณเห็ดลดน้อยลงด้วย ซึ่งตรงกันข้ามกับความต้องการบริโภคของประชากรได้ทวีเพิ่มมากขึ้นเป็นอย่างมาก ประกอบกับการศึกษาวิจัยการเพาะเห็ดชนิดต่าง ๆ พัฒนาเจริญก้าวหน้าขึ้นตามลำดับ จึงทำให้มีเห็ดหลายๆ ชนิด ได้กลายเป็นเห็ดเศรษฐกิจที่สำคัญ โดยการนำวัสดุเหลือใช้ทางการเกษตรชนิดต่างๆ เช่น ขี้เลื่อยไม้ยางพารา ฟางข้าว ผักตบชวา เศษใบไม้ หญ้า ซังข้าวโพด ฯลฯ มาใช้เป็นวัสดุเพาะสำหรับเพาะ ด้วยวิธีการเพาะที่ไม่ยุ่งยากซับซ้อน ผลผลิตที่ได้สามารถนำมาบริโภคในครัวเรือนทำให้ประหยัดค่าใช้จ่าย และถ้าเพาะเป็นปริมาณมากสามารถนำไปจำหน่ายเป็นการเพิ่มรายได้แก่ครอบครัวอีกทางหนึ่ง หรือทำเป็นอาชีพหลักซึ่งนับว่าเป็นอาชีพที่น่าสนใจ เนื่องจากให้ผลตอบแทนต่อหน่วยพื้นที่สูง เกษตรกรและประชาชนทั่วไปต่างให้ความสนใจกันอย่างแพร่หลาย อย่างไรก็ตามการเพาะเห็ดให้ได้ผลผลิตสูง ผู้เพาะจำเป็นต้องรู้จักชีวิตและนิสัยของเห็ด เพื่อที่จะนำความรู้เกี่ยวกับสภาพแวดล้อม เช่นสารอาหาร เกลือแร่ วิตามิน ความชื้น ความเป็นกรด-ด่างของน้ำและอาหาร อุณหภูมิ อากาศ แสง แรงดึงดูดของโลก โรค แมลง มาปรับให้เหมาะสมกับเห็ดที่เพาะเลี้ยง เพื่อให้มีการเจริญของเส้นใยเห็ดเป็นจำนวนมาก ๆ เพียงพอที่จะรวมตัวกันแล้วจึงสร้างเป็นดอกเห็ดได้ตามต้องการ ผลการวิเคราะห์โครงการเดิม คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ตระหนักถึงความสำคัญที่ต้องมีการให้ความรู้และหลักการเพาะเห็ด แก่ผู้ที่สนใจการเพาะเห็ด จึงได้จัดทำโครงการฝึกอบรมเชิงปฏิบัติการเรื่อง ?เทคนิคการเพาะเห็ดเศรษฐกิจ? ให้กับเกษตรกรและประชาชนทั่วไปมาแล้วจำนวนทั้งสิ้น 14 รุ่น ซึ่งมีผู้สนใจเข้าร่วมฝึกอบรมฯทั้งที่เป็นผู้ประกอบการเพาะเห็ด ข้าราชการครู เจ้าหน้าที่องค์การบริหารส่วนตำบล แม่บ้าน และประชาชนทั่วไป และในปีงบประมาณ 2556 วางแผนดำเนินการฝึกอบรมฯ โดยเน้นการให้ความรู้เกี่ยวกับการเพาะเห็ดในถุงพลาสติกให้แก่ผู้สนใจทั่วไป และกลุ่มเกษตรกรที่เพาะเห็ดเดิมอยู่แล้ว เพื่อให้ผู้เข้ารับการอบรมมีความรู้ สามารถนำความรู้จากการฝึกอบรมไปประกอบอาชีพ หรือนำไปเป็นอาชีพเสริมเพื่อสร้างรายได้ให้แก่ครัวเรือน และนำความรู้ไปถ่ายทอดสู่ชมชน ยกระดับรายได้ชุมชนให้สูงขึ้น สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างปกติสุขในสังคม ซึ่งจะส่งผลให้ฐานะความมั่นคงทางเศรษฐกิจของประเทศชาติที่ดีต่อไปในอนาคต