การศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมีความสำคัญต่อการพัฒนาและสร้างความเข้มแข็งให้กับชุมชนในฐานะเป็นหน่วยย่อยของสังคม การรู้จักตนเอง พัฒนาการของชุมชนตนเอง และการขยายตัวของเมืองที่ตนเองเป็นสมาชิก ซึ่งจะนำไปสู่การกำหนดแนวทางพัฒนาที่ยั่งยืนและเหมาะสมกับสังคมของตนเอง ดังนั้น กระทรวงศึกษาธิการจึงได้กำหนดให้มีหลักสูตรท้องถิ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไว้ในหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551 กลุ่มสาระสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม สาระประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานีมีพันธกิจสำคัญในการถ่ายทอดองค์ความรู้สู่สังคมเพื่อสร้างให้เป็นสังคมแห่งการเรียนรู้และมีความเข้มแข็งยั่งยืน ปัจจุบันแนวทางการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นได้ก้าวหน้าเพิ่มมากขึ้น กล่าวคือ ในขั้นตอนกระบวนการวิจัยสร้างองค์ความรู้เกี่ยวกับพัฒนาการทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรมของแต่ละท้องถิ่นนั้น แต่เดิมนั้นจะต้องอาศัยผู้วิจัยที่มีความสามารถสูงทางด้านระเบียบวิธีวิจัยเป็นศูนย์กลางการเก็บและวิเคราะห์ข้อมูล ตลอดจนถึงการเรียบเรียงรายงานการวิจัย ในขณะที่ปัจจุบันการวิจัยทางประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในทุกขั้นตอนจำเป็นต้องอาศัยสมาชิกของชุมชนนั้นเป็นทั้งผู้รวบรวมหลักฐานที่หลากหลายมากกว่าหลักฐานลายลักษณ์ และมีส่วนร่วมในการวิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูล นอกจากนี้ เมื่อได้ข้อสรุปการวิจัยแล้ว สมาชิกของชุมชนก็จะเป็นผู้เผยแพร่ข้อมูลการวิจัยนั้นให้สมาชิกคนอื่นๆในชุมชนได้ทราบและเข้าใจ ดังนั้น การที่หลักสูตรสาขาประวัติศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ มีความมุ่งมั่นที่จะถ่ายทอดเทคนิควิธีการวิจัยประวัติศาสตร์ท้องถิ่นแบบมีส่วนร่วม (participatory local history methods) ให้แก่โรงเรียน ชุมชน และเมืองในเขตพื้นที่การศึกษาที่รับผิดชอบจึงถือว่ามีความสำคัญยิ่ง ผลที่ได้จากการอบรมปฏิบัติการการสอนประวัติศาสตร์ท้องถิ่นจะทำให้สังคมในทุกระดับรู้จักตนเองและสามารถกำหนดแนวทางการการพัฒนาสังคมของตนอย่างมีประสิทธิภาพ ในเวลาเดียวกันก็สามารถสร้างเครือข่ายความสัมพันธ์ทางปัญญาระหว่างมหาวิทยาลัย โรงเรียน และสังคม