หมู่บ้านเรียงแถวใต้ ตำบลนิคมลำโดมน้อย อำเภอสิรินธร จังหวัดอุบลราธานี เป็นหมู่บ้านขนาด ๓๑๕ หลังคาเรือน มีประชากรทั้งสิ้น ๑๑๖๖ คน ประชากรชาย ๕๐๒ คน และ หญิง ๖๖๔ คนสมาชิกชุมชนประกอบอาชีพหลัก คือ ค้าขาย เกษตรกรรม ประมง และ เลี้ยงสัตว์ และทุกครอบครัวประกอบอาชีพเสริมจึงนำมาสู่การจัดตั้งกลุ่มอาชีพของหมู่บ้านภายใต้ชื่อ ?วิสาหกิจชุมชน? โดยกลุ่มเฟอร์นิเจอร์ซากไม้มีการจัดตั้งเป็นกลุ่มแรกเมื่อปี ๒๕๔๗ และเริ่มมีการดำเนินการเป็นตัวอย่างแก่กลุ่มอาชีพเสริมอื่น เมื่อปี ๒๕๕๒ กลุ่มอาชีพที่เกิดขึ้นอย่างกระจัดกระจายมีการรวมตัวกันเป็นวิสาหกิจชุมชนที่มีการจดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย ตามการแนะนำของพัฒนาการอำเภอ มีการกำหนดระเบียบปฎิบัติของกลุ่ม ระบบสมาชิก การลงหุ้น การออมเงิน และกิจกรรมที่กำหนดขึ้นตามความเห็นของสมาชิก ปัจจุบันมีกลุ่มอาชีพทั้งหมด ๑๐ กลุ่มอาชีพ คือ กลุ่มขนมไทย(ขนมหวาน) กลุ่มเลี้ยงโค กลุ่มเลี้ยงปลาบู่ กลุ่มเฟอร์นิเจอร์ซากไม้ กลุ่มน้ำสมุนไพรเพื่อสุขภาพ กลุ่มเศรษฐกิจพอเพียง กลุ่มถนอมอาหาร กลุ่มปลูกผักสวนครัว กลุ่มปลาซิวแก้วตากแห้ง และกลุ่มน้ำยาล้างจาน สมาชิกสามารถเลือกกลุ่มตามความสมัครใจและสามารถเป็นสมาชิกได้มากกว่าหนึ่งกลุ่ม จากการสอบถามกับสมาชิกชุมชนพบว่าการประกอบอาชีพเสริมสามารถสร้างรายได้สูงเทียบเท่ากับรายได้หลักทำให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่และคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น จากการประชุมร่วมกับแกนนำชุมชน ผู้ใหญ่บ้าน และประธานกลุ่มอาชีพ ร่วมกันทบทวนวิเคราะห์ องค์ประกอบชุมชนและการดำเนินงานที่ผ่านมา พบว่าจุดเด่นของชุมชนคือการมีวัตถุดิบที่เป็นปัจจัยในการผลิตอย่างเพียงพอ สมาชิกชุมชนมีทักษะและฝีมือ มีทำเลที่ตั้งของชุมชนอยู่บนเส้นทางหลักที่เป็นทางผ่านไปยังแหล่งท่องเที่ยว เช่น เขื่อนสิรินธร ช่องเม็กและสะพานมิตรภาพไทยลาวแห่งที่ ๕ ซึ่งนักท่องเที่ยว พ่อค้า และ ประชาชนทั่วไป สามารถเดินทางโดยรถยนต์ได้อย่างสะดวกซึ่งเป็นปัจจัยที่เอื้อต่อด้านการตลาดและการขนส่ง ส่วนปัญหาที่กลุ่มวิสาหกิจชุมชนกำลังประสบคือปัญหาจากวัสดุเหลือใช้จากกระบวนการผลิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากกลุ่มเฟอร์นิเจอร์ซากไม้และกลุ่มขนมหวานขนมไทย เชื้อไฟสมุนไพรปลอดสารพิษ คือ เชื้อไฟทีมีวัตถุดิบหลักคือขี้เลื่อยผสมน้ำมันยาง และสมุนไพรที่มีกลิ่นหอม เช่น ตะไคร้ เปลือกมะกรูด ขึ้นรูปเป็นผลิตภัณฑ์และบรรจุภัณฑ์ที่เป็นอัตลักษณ์ของชุมชนบ้านเรียงแถวใต้ บรรจุภัณฑ์ถูกทักสานจากเทปพันกล่องซึ่งเป็นวัสดุเหลือใช้แต่มีสีสันสวยงานโดยสมาชิกชุมชนที่มีความพิการทางร่างกาย นับเป็นผลิตภัณฑ์ชุมชนจากเศษวัสดุเหลือใช้ชิ้นแรกที่มาจากการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น แลกเปลี่ยน เรียนรู้ของสมาชิกในชุมชนร่วมกับการสนับสนุนของทีมนักวิจัยวิชาการจากมหาวิทยาลัยอุบลราธานี ผ่านกระบวนการงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น ผลิตภัณฑ์นี้ได้รับการตอบรับจากตลาดเป็นอย่างดีมากและมีการพัฒนาผลิตภัณฑ์อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามเศษวัสดุจากชุมชนจากการสำรวจยังมีปริมาณอยู่มาก สมาชิกในชุมชนยังมีความต้องการพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้มีความหลากหลายมากขึ้น และมีความเห็นร่วมกันว่าต้องการผลิต ถ่านอัดแท่ง เพื่อใช้เองในชุมชนและเพื่อการจำหน่ายเพื่อทดแทนการใช้ถ่านจากไม้ ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญของการทำลายป่าอันมีผลต่อปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมด้วย สมาชิกชุมชนมีภูมิปัญญาด้านการเผาถ่านเป็นฐานความรู้เบื้องต้นอยู่แต่ยังขาดความรู้และเทคโนโลยีการผลิตถ่านอัดแท่ง ดังนั้นเพื่อเป็นการต่อยอดโครงการ สร้างมูลค่าเพิ่มวัสดุเหลือใช้จากผลิตภัณฑ์ชุมชน ผู้เสนอโครงการจึงเห็นว่าควรมีการ ถ่ายทอดความรู้และเทคโนโลยีการจัดการและการผลิตผลิตภัณฑ์ชุมชนจากวัสดุเหลือใช้ เพื่อเป็นการพัฒนาการผลิตให้มีประสิทธิภาพ ลดต้นทุนการผลิต เพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน สร้างรายได้ เพิ่มความแข็งแกร่งทางเศรษฐกิจ สังคมและคุณภาพชีวิตของประชากรในชุมชน